Në një studim të fundit nga Dr. Sawada dhe kolegët e tij, i publikuar në Scientific Reports, janë shqyrtuar 183 kocka njerëzore, nga të cilat 52 u identifikuan si kocka njerëzore të punuara, të gjitha të përkthyera në kulturën neolitike Liangzhu.
Kultura Liangzhu u shfaq rreth 5,300–4,500 vjet më parë në deltën e lumit Yangzi në jug të Kinës. E emëruar sipas vendndodhjes moderne Liangzhu, kjo kulturë përfaqëson një nga shoqëritë urbane të muratura më të hershme dhe më të mëdha në Kinën e lashtë.
Vendet urbane zakonisht janë rrethuar nga rrethime të mëdha dhe kanale. Përveç kësaj, ato kanë ndërtuar diga, kanale, altare, pallate, punëtori dhe varreza, të gjitha duke treguar një nivel të lartë të stratifikimit shoqëror.
Megjithatë, Dr. Sawada dhe kolegët e tij ishin të interesuar për fenomenin unik të modifikimit të kockave njerëzore.
Zakonisht të gjetura të hedhura brenda kanaleve dhe gropave të kulturës Liangzhu, kockat e punuara njerëzore përfaqësojnë rastin e parë dhe të vetmin të njohur të modifikimit të kockave njerëzore në Kinën neolotike.
Sipas Dr. Sawada, “Deri më tani, nuk janë identifikuar materiale arkeologjike nga periudhat pas kulturës Liangzhu që vazhdojnë drejtpërdrejt këtë praktikë. Megjithatë… gjejmë trajtime të ndryshme të të vdekurve në kohët më të vonshme në gjithë Kinën, si zakonin e varrimit të kafkave.”
Pasi kultura nuk ka regjistrime të shkruara, kuptimi i kockave, sistemet fetare dhe liderët e kulturës Liangzhu mbeten të panjohur.
Shumica e kockave të punuara mund të klasifikohen si kupat kafkash, kafka me fytyrë në formë maskë, fragmente të vogla kafkash në formë pllake, kafka me vrima posterior, mandibula me baza të sheshuara dhe kocka gjymtyrësh me gjurmë punimi.
Analiza nga Dr. Sawada dhe kolegët e tij arriti në përfundimin se shumica e kockave nuk dukeshin të kishin një preferencë specifike për moshën apo gjininë, disa u morën nga fëmijë, adoleshentë dhe të rritur njësoj. Për më tepër, u gjetën se si meshkujt ashtu edhe femrat i kishin nëpër kocka punuar.
Një ndryshim që ata nuk panë ishte në patologjinë e kockave, që tregon për shëndet të ulët ushqimor, ndoshta për shkak se këta individë i përkisnin një statusi shoqëror më të ulët.
Në shumë kultura, kockat e punuara njerëzore janë rezultat i një marrëdhënieje komplekse midis punuesit dhe të punuarit, të lidhur me lidhjet familjare dhe konfliktin.
Megjithatë, mungesa e shenjave të dhunës dhe prerjeve tregon se këto kocka të punuara nuk janë marrë gjatë episodeve të dhunës, ndoshta të lidhura me luftë ose armiqësi.
Për më tepër, prania e shumë prej këtyre kockave në Zhongjiagang, që shërbente si punëtoria e Liangzhu, mund të sugjerojë se këto kocka ishin rezultat i një procesi të standardizuar prodhimi.
Mungesa e shenjave të prerjes tregon gjithashtu se këto nuk u morën përmes copëtimit, por më shumë u mblodhën pasi indet e buta të të vdekurve ishin dekompozuar. Pastaj, kockat u punuan.
Është interesante se shumica e këtyre kockave të punuara duket se janë të papërfunduara, rreth 80%, dhe duket se janë hedhur qëllimisht në kanalet e gropave.
Ky trajtim i të vdekurve është në kontrast të drejtpërdrejtë me periudhat e mëparshme, ku komunitetet më të vogla zakonisht varrosnin të vdekurit në kontekste formale varrimi. Kjo mund të lidhet me lidhjet familjare dhe sociale më të ngushta dhe më të forta në këto shoqëri më të hershme.
Megjithatë, me ardhjen e kulturës shumë më të madhe dhe më pak të njohur Liangzhu, lidhjet sociale duket se kanë pësuar një transformim themelor. Dr. Sawada dhe kolegët e tij propozojnë se urbanizimi mund të ketë ndryshuar mënyrën se si të gjallët shikonin të vdekurit, veçanërisht ata jashtë rrjeteve të tyre familjare të afërta.
Këto kocka të punuara njerëzore mund të jenë perceptuar si “të tjera” dhe kështu nuk u është ofruar e njëjta përkujdesje dhe adhuri ndaj të parëve. Proporcioni i lartë i kockave të papërfunduara sugjeron se këto mbetje mund të mos ishin materiale të rralla ose të privilegjuara simbolikisht, por burime më të lehta për t’u përdorur në një shoqëri ku vdekja anonime ishte bërë e zakonshme.
