A është Kancelari i Thesarit nën administrim të posaçëm? Të gjithë e mohojnë, por kjo është ndjesia që të krijohet nga riorganizimi i kabinetit të njoftuar nga kryeministri britanik Keir Starmer pas kthimit nga pushimet verore: autoriteti i Rachel Reeves si kreu i Thesarit duket se është zvogëluar, në një kohë kur kryeministri ka krijuar një “task forcë” të fuqishme në Doëning Street të ngarkuar me mbikëqyrjen e ekonomisë.
Problemi është se tregjet nuk e kanë pritur shumë mirë: rendimentet e obligacioneve qeveritare domethënë interesi që Londra paguan për borxhin e saj janë rritur në nivelet e tyre më të larta në pothuajse 30 vjet, dhe hendeku me vendet e tjera të G7 vazhdon të zgjerohet.
Nëse Franca tani po quhet “i sëmuri i Evropës”, as Britania e Madhe nuk ndihet shumë mirë borxhi publik është afër 100% të PBB-së dhe Thesari duhet të mbulojë një deficit buxhetor prej 50 miliardë paundësh (pothuajse 60 miliardë eurosh).
Me rritjen ekonomike anemike dhe të pakapshme, e vetmja rrugë përpara është rritja e mëtejshme e taksave (dhe frenimi i mëtejshëm i rritjes): prandaj nuk është për t’u habitur që Londra tani është nën “mbikëqyrje të veçantë” në tregjet financiare dhe që Kasandrat e momentit evokojnë fantazmën e viteve 1970 dhe ndihmën për një paketë shpëtimi nga Fondi Monetar Ndërkombëtar (një poshtërim i madh).
Starmer është përpjekur ta ndreqë situatën në një qeveri që po merr përsipër vështirësi nga të gjitha anët duke emëruar zëvendësin e Rachel Reeves në Thesar, 38-vjeçarin Darren Jones, i cili konsiderohet si një mjeshtër i numrave. Ai tani do të shërbejë si Sekretari i Përgjithshëm i Kryeministrit për Çështjet Ekonomike dhe do të mbështetet nga Baronesha Minouche Shafik , ish-Zëvendësguvernatorja e Bankës së Anglisë, si Këshilltare Kryesore Ekonomike. Ky “ekip ëndrrash” i raporton drejtpërdrejt Kryeministrit, i cili në fakt merr përsipër përgjegjësitë kryesore ekonomike dhe financiare.
Starmer ishte akuzuar vazhdimisht se nuk interesohej për ekonominë – ose se nuk kuptonte shumë për të – dhe se ia kishte deleguar gjithçka Kancelarit Reeves . Por rezultati ishte një sërë hapash të gabuar dhe tërheqjesh prapa që minuan autoritetin dhe popullaritetin e qeverisë , nga heqja – më vonë kryesisht e anuluar – e subvencioneve të ngrohjes për pensionistët deri te një reformë radikale e mirëqenies që më pas u prish menjëherë. Një mori njoftimesh dhe mohimesh kulmoi me shpërthimin e lotëve të Kancelarit në Parlament në korrik , një tronditje që bëri që paundi të binte ndjeshëm.
Kryeministri e paraqiti riorganizimin e ekipit si fillimin e “fazës së dytë” të qeverisë , atë në të cilën rezultatet duhet të fillojnë të shihen: “Do të japim rezultate, do të japim rezultate, do të japim rezultate”, tha ai, duke shtuar se donte ta bënte Doëning Street “më të fuqishme për të kryer ndryshimet që na duhen. Unë e kuptoj zhgënjimin dhe zemërimin e votuesve”, pranoi Starmer .
Një pranim që rrezikon të jetë tepër vonë, megjithatë, pasi Partia Laburiste në thelb e humbi vitin e parë në qeveri. Popullariteti i partisë është i vogël, vetëm 20%, ndërsa partia populiste e krahut të djathtë e Nigel Farage luhatet rreth 35% (e njëjta gjë me Partinë Laburiste dhe Konservatorët së bashku). Ka qenë një verë e mirë për gazetën Brexit, e cila ka mbushur boshllëkun e njoftimeve qeveritare me propagandë të pamëshirshme anti-imigracion që tani ka depërtuar në opinionin publik.
Tensioni social është i prekshëm, me protesta kundër hoteleve që presin emigrantë dhe flamuj anglezë që valëviten kudo, duke sinjalizuar një rizgjim nacionalist (nëse jo etnocentrik dhe ksenofob). Kjo përzierje shpërthyese e bën riorganizimin e kabinetit të Starmer të ngjajë me rirregullimin e karrigeve të shezlongut në Titanik.
