Parimi i Kopernikut, i emëruar sipas Nicolaus Copernicus (i cili propozoi modelin heliocentrik të universit), thotë se Toka dhe njerëzit nuk zënë një vend të veçantë apo privilegjuar në univers. Në terma kozmologjikë, kjo do të thotë se Toka përfaqëson një planet tipik dhe jeta mund të ekzistojë në të gjithë kozmosin.
Megjithëse përpjekjet tona për të gjetur jetë jashtëtokësore—një fushë studimi e njohur si astrobiologji—nuk kanë dhënë rezultat deri më tani, ato kanë qenë të kufizuara në përmasë. Si rezultat, shkencëtarët shpesh bazohen tek Toka si shembulli i vetëm i jetës për të bërë supozime mbi ekzistencën e jetës në univers.
Falë shpërthimit të zbulimeve të exoplaneteve, shumë planeta shkëmborë janë identifikuar brenda zonave të banueshme (HZ) të yjeve të kuq të dobët. Për dekada, ka pasur debate të vazhdueshme nëse këto sisteme mund të jenë vendi më i mirë për të kërkuar shenja jete jashtëtokësore. Në një studim të fundit, Profesori David Kipping trajton dy fakte kyçe që sugjerojnë se njerëzimi mund të jetë një rast i veçantë në univers. Duke marrë parasysh moshën e universit dhe rrallësinë relative të Diellit tonë, ai sugjeron se astrobiologët mund të shikojnë në vendin e gabuar kur studiojnë planetet rreth yjeve të kuq të dobët. Ky studim është publikuar në serverin arXiv.
Profesori Kipping është profesor asociativ i astronomisë në Universitetin Columbia, ish-fellow i Carl Sagan dhe Idina Menzel në Harvard, dhe drejtues i laboratorit Cool Worlds të Columbia-s. Ky grup studion sistemet planetare jashtë-solare, me fokus tek planetet potencialisht të banueshme (“cool worlds”) dhe zhvillon metoda të reja për të identifikuar shenja të aktivitetit teknologjik, të njohura si “technosignatures.”
Sipas Kipping, ideja se Toka është një planet tipik ka ndikuar thellë tek perceptimi publik. Kjo ka ardhur nga ndikimi i Carl Sagan dhe kozmologëve të mëparshëm, duke filluar nga Konstantin Tsiolkovsky, i cili shkroi mbi fluturimin në hapësirë dhe mundësinë e civilizimeve jashtëtokësore.
“Ka një histori të gjatë, e lindur nga Revolucioni Kopernikan. Historikisht, teologjia ka vendosur njerëzimin (dhe Tokën) në qendër të rëndësisë. Shkenca moderne ka treguar se pozicioni ynë nuk është i veçantë, duke zbuluar se Toka rrotullohet rreth Diellit, Dielli është një nga miliarda yje në galaktikën tonë, dhe galaktika jonë është një nga miliarda të tjera në univers,” tha Kipping.
Duke hequr Tokën nga qendra e universit, Copernicus nisi një revolucion në astronomi dhe ndryshoi mënyrën se si njerëzit e perceptojnë vendin e tyre në univers. Carl Sagan e theksoi këtë arritje në artikullin e tij “The Solipsist Approach to Extraterrestrial Intelligence,” duke shpjeguar se as njerëzimi dhe as Toka nuk janë të veçantë në univers.
Duke u marrë me mungesën e dëshmive për jetë jashtëtokësore, Sagan tha: “Mungesa e dëshmisë nuk është dëshmi e mungesës.” Ky parim ka udhëhequr studimet e astrobiologjisë dhe përpjekjet e SETI (Search for Extraterrestrial Intelligence) gjatë gjashtë dekadave të fundit.
Megjithatë, Kipping identifikon dy probleme kryesore me këtë pikëpamje:
Rreth 80% e yjeve janë M-dwarfs (yje të kuq të dobët) dhe shumë prej tyre duket se kanë planete shkëmbore në zonat e tyre të banueshme. Megjithatë, Toka nuk rrotullohet rreth një të tillë—një fenomen që Kipping e quan “Paradoxi i Qiellit të Kuq.”
Periudha yjore e universit, që është koha gjatë së cilës yjet prodhojnë energji, zgjat deri në 10,000 miliard vjet. Ne jetojmë vetëm në 0.1% e kësaj periudhe, kur universi ka vetëm 13.8 miliard vjet.
Megjithëse ekzistojnë argumente optimiste për mundësinë e inteligjencës jashtëtokësore, Kipping thekson se këto dy pika kanë dobësi. Ai shpjegon se Dielli ynë është i veçantë sepse është një yll G-dwarf relativisht i qetë dhe i vetëm, dhe vetëm rreth 10% e yjeve analogë të Diellit kanë planete të mëdha si Jupiteri.
Prania e Jupiterit dhe planetëve të tjerë gjigantë është e rëndësishme për jetën, pasi graviteti i tyre ndihmon në kapjen e objekteve që mund të godasin planetet e brendshme. Por yjet M-dwarf kanë tendencë të jenë më të paqëndrueshëm, me njolla të mëdha diellore dhe shpërthime të fuqishme të njohura si superflares, që mund të shkatërrojnë atmosferën e planetëve përreth.
Kipping përdori analiza statistikore Bayesian për të vlerësuar sa e zakonshme është ekzistenca jonë në univers. Ai përfundoi se planetet rreth yjeve të kuq të dobët mund të mos zhvillojnë kurrë jetë komplekse, duke sugjeruar se ne mund të jemi “të hershëm” në periudhën yjore.
Megjithatë, kjo nuk përjashton ekzistencën e mundshme të jetës rreth yjeve M-dwarf, por sugjeron se astrobiologët duhet të zgjedhin më shumë të kërkojnë planetet rreth yjeve të ngjashëm me Diellin tonë. Kjo përpjekje do të fuqizohet më shumë kur të nisë në hapësirë Observatori i Planetëve të Banueshëm (Habitable Worlds Observatory) rreth mesit të viteve 2040.
Kipping përfundon:
“Ka arsye të forta për të qenë skeptik mbi yjet me masë të ulët dhe mundësinë që ato të mbajnë jetë komplekse, për shembull për shkak të aktivitetit të tyre të fortë. Por ky është ende spekulim. Artikulli im nuk përfshin supozime për mekanizma specifik; është analizë e ekzistencës tonë dhe evolucionit/popullsisë së yjeve. Rezultati tregon se programet SETI duhet të përqendrohen më shumë tek yjet G-dwarf, siç do të bëjë HWO.”
