Për një kohë të gjatë është besuar se macet shtëpiake janë përhapur në Evropë së bashku me bujqësinë gjatë periudhës Neolitike, duke ndjekur fermerët e parë. Por dy studime të reja të mëdha, të udhëhequra nga Universiteti i Romës Tor Vergata dhe Universiteti i Exeter-it, tregojnë se historia e maceve shtëpiake është shumë më komplekse. Të dy studimet sugjerojnë se Tunizia është vendi më i mundshëm i zanafillës së maceve të zbutura, duke sfiduar idetë tradicionale që ato kanë qenë të pranishme në Evropë që nga epoka neolitike.
Në studimin e udhëhequr nga Universiteti i Romës Tor Vergata, studiuesit analizuan materiale gjenetike të maceve të lashta nga 97 vende arkeologjike në Evropë dhe Anadoll, si dhe mostra nga muze në Itali, Bullgari dhe Afrikën e Veriut. Përmes analizës së ADN-së bërthamore, ata zbuluan se macet me prejardhje shtëpiake shfaqen në Evropë vetëm rreth shekullit të parë të erës sonë, shumë më vonë sesa besohej më parë. Ata identifikuan dy valë të mëdha përhapjeje: e para solli mace të egra nga Afrika Veriperëndimore në Sardenjë në shekullin II para erës sonë, ndërsa e dyta gjatë periudhës romake solli mace që janë gjenetikisht të ngjashme me ato moderne në gjithë Evropën. Kjo valë e dytë duket se ka pasur origjinën në Tunizi.
Ndërkohë, studimi i Universitetit të Exeter-it analizoi mbi 2,400 eshtra maceje nga 206 vendbanime arkeologjike, duke i krahasuar me të dhëna morfologjike dhe gjenetike. Ky studim sugjeron se macet shtëpiake kanë qenë të pranishme në Evropë që në fillim të mijëvjeçarit të parë para erës sonë, shumë përpara përhapjes së Perandorisë Romake. Në Britani janë zbuluar grupe të veçanta gjenetike që datojnë nga shekujt IV deri në II para erës sonë, çka tregon kontakte të hershme kulturore. Më pas, valë të tjera të përhapjes së maceve ndodhën gjatë periudhës romake, antike të vonë dhe vikinge. Edhe ky studim përmend Tunizinë si burim të mundshëm të zbutjes së maceve.
Përtej të dhënave biologjike, të dy studimet theksojnë rëndësinë e faktorëve kulturorë dhe fetarë në përhapjen e maceve. Në Egjipt, macet ishin të shenjta dhe të lidhura me perëndesha si Basteti, gjë që mund të ketë ndikuar në përhapjen e tyre përmes rrjeteve fetare dhe tregtare. Në Greqi dhe Romë, macet ishin të lidhura me perëndesha si Artemisa dhe Diana, ndërsa në mitologjinë nordike, ato lidhen me perëndeshën Freyja. Kjo sugjeron që besimet shpirtërore dhe rituale luajtën një rol të rëndësishëm në lëvizjen e maceve përtej kufijve gjeografikë.
Studimet tregojnë gjithashtu se, me ardhjen e maceve shtëpiake, popullatat e maceve të egra evropiane nisën të bien, ndoshta për shkak të konkurrencës për burime, përhapjes së sëmundjeve dhe përzierjes mes maceve të egra dhe atyre shtëpiake. Në përfundim, të dy studimet arrijnë në një përfundim të përbashkët: zbutja dhe përhapja e maceve në Evropë ka ndodhur më vonë dhe për arsye më komplekse kulturore e fetare sesa mendohej më parë. Në vend që të kenë ndjekur thjesht njerëzit për shkak të grumbullimeve ushqimore, macet janë përhapur nëpërmjet rrjeteve të ndërlikuara të tregtisë, kulturës dhe fesë, duke ndryshuar ndjeshëm mënyrën se si e kuptojmë marrëdhënien historike mes njeriut dhe kafshës shtëpiake më enigmatike.
