Analisti politik Qenan Aliu thotë se takimet mes liderëve të partive politike, përfshirë ato të shumicës dhe opozitës, janë të natyrshme dhe të nevojshme për diskutime dhe marrëveshje, edhe pse shpesh mund të shihen si formale. Ai pyet se pse lidërët shqiptarë nuk arrtijnë të takohën dhe të bashkupunojnë, pasi sipas tij, egziston një mentalitet i bajraktarizmit dhe përplasjeve të brendshme në politikën shqiptare.
QENAN ALIU ANALISTI POLITIK
Këta takime janë realisht formale por ata nuk I gjykoj se ata janë forume në të cilën mund të meren vendimarrje të fuqishme përvec që të bisedohet, pra të takohen liderët të partive nuk eshtë dicka tragjike, po më thoni ju mua se pse, kush I ndaloj liderët e partive poltike shqiptare të takohen, bajraktarizmi?! Urejtja?! Mllefi?! Pra, ata duhet të takohen, takimet janë qyetetari. Nëse ky takim mes kryeminsitrit dhe liderit të opozitës të bllokut maqedonas mund të cilësohet si monoetnik atëherë ata e bëjnë publike, por kush e di se ata sa herë janë takuar deri tani. Ky takim para mediave ishte vetëm proforma, pra ne nuk mund ti predikojmë gjëra, thotë analsiti politik Qenan Aliu
Nga ana tjetër, analistja Nikica Korubin thotë se në politikën e Maqedonisë së Veriut, është bërë praktikë që liderët maqedonas, si kryeministri aktual Hristijan Mickoski dhe kryetari i opozitës Venko Filipçe, të zhvillojnë takime pa përfshirjen e liderëve shqiptarë, përveç rasteve kur kanë nevojë për mbështetje nga partitë shqiptare. Korubin thotë se opozita e vertetë dhe lidëret shqiptare, përfshirë atë të BDI-së kanë një rol kyc në formësimin e politikave, pavarësisht se shpallën shpesh si “faktor destabilizues.
ANALISTJA POLITIKE NIKICA KORUBIN
U pranua njëzëri si opozitë me ndikim nga partitë shqiptare në pushtet – VLEN – dhe nga VMRO-DPMNE, të cilën pikërisht ky lider dhe ajo parti (Ali Ahmeti dhe BDI), e shpall për një vit të tërë si “faktorin më të madh destabilizues” në Maqedoninë e Veriut. Epo, a mundet dikush që është “pa ndikim dhe i parëndësishëm” dhe dikush që “nuk është lider”, të ketë potencial për të ndikuar në proceset politike në vend, në një shkallë të tillë? Dhe kjo situatë, e injoruar prej një viti dhe që është një risi e plotë dhe e panjohur për realitetin politik këtu – një parti shqiptare dhe një lider shqiptar – duke qenë e vetmja opozitë reale – sipas të njëjtave parametra të vlefshëm për të gjithë – është një paradoks i pakapërcyeshëm – për partitë “shtetformuese” maqedonase, në të cilat e kanë shumë të vështirë të mbulojnë doktrinën shqiptarofobike.
Korubin vëren se refuzimi i pranuarjes së këtij realiteti tregon një pasiguri të thellë nga ana e partive maqedonase, të cilat i injorojnë shqiptarët si aktorë të barabartë në proceset politike. Sipas saj, ky është një problem i thellë, që lidhet me Marrëveshjen Kornizë të Ohrit, që garanton pjesëmarrjen dhe ndikimin e shqiptarëve në vendimmarrje.
