Një tërmet i fortë që goditi Azinë Juglindore në mars ka shkaktuar mbi 3,000 viktima në Mianmar, një vend i sunduar nga një juntë ushtarake që ka penguar ndihmën humanitare dhe ka vazhduar luftën kundër territoreve rebele të shkatërruara nga tërmeti. Ky është një shembull klasik i asaj që studiuesit e quajnë “autoritarizëm i katastrofave”, ku regjimet autokratike përdorin fatkeqësitë për të forcuar kontrollin. Një model i ngjashëm shihet në Tibet, i cili ndodhet nën pushtimin e Kinës që nga viti 1951 dhe ku në janar 2025 ndodhi një tërmet me magnitudë 7.1. Nën kontrollin e rreptë të mediave dhe aksesit të kufizuar për vëzhguesit ndërkombëtarë, informacionet për pasojat janë dominuar nga raportimet e mediave shtetërore kineze, të cilat kanë nënvlerësuar humbjet dhe kanë lartësuar reagimin e autoriteteve përmes një narrative të ndërtuar mbi efikasitetin dhe dhembshurinë.
Ndërkohë, burimet tibetiane raportojnë për dëme shumë më të mëdha, përfshirë edhe dëmtimin e objekteve të shenjta si manastiret dhe nunnëritë. Aktivistët që përpiqen të sfidojnë narrativat zyrtare përmes rrjeteve sociale janë përballur me censurë dhe kërcënime. Kjo përforcon frikën se Kina po e shfrytëzon tërmetin për të shtuar kontrollin mbi rajonin, siç ndodhi edhe pas tërmetit të vitit 2010 në Yushu, ku u promovua vizioni shtetëror për zhvillim dhe modernizim në dëm të identitetit kulturor tibetian. Në analogji me rastin e Zimbabvesë pas ciklonit Idai, regjimet autoritare shpesh pengojnë përfshirjen e organizatave jo-shtetërore në proceset e rimëkëmbjes, duke e kthyer fatkeqësinë në një mundësi për rikonfirmim të pushtetit.
Në Tibet, mungesa e vëmendjes ndërkombëtare dhe mbulimi i vakët mediatik i krahasuar me fatkeqësi të tjera globale e thellon më tej problemin. Ndërsa lideri shpirtëror i tibetianëve, Dalai Lama, ka bërë thirrje për qetësi dhe mirëkuptim, organizatat për të drejtat e njeriut dhe komunitetet lokale po rrisin zërin kundër manipulimeve dhe ndërhyrjeve që e bëjnë rajonin më të rrezikuar ndaj katastrofave natyrore. Ndërhyrjet infrastrukturore të Pekinit, si ndërtimi i digave dhe rrugëve, rrisin rreziqet për popullsitë lokale dhe ato në jug të Azisë. Në kontekstin e krizës klimatike dhe autoritarizmit në rritje, ndërlidhja midis fatkeqësive natyrore dhe regjimeve shtypëse paraqet një sfidë globale që kërkon vëmendje dhe reagim të menjëhershëm.
