Një çift shkencëtarësh planetarë nga Universiteti i Kalifornisë, së bashku me një koleg nga Instituti i Teknologjisë në Kaliforni, kanë zbuluar se një sasi e madhe amoniaku përzihet lart e poshtë në atmosferën e Jupiterit gjatë stuhive të mëdha. Në studimin e tyre të botuar në Science Advances, Chris Moeckel, Imke de Pater dhe Huazhi Ge analizuan të dhëna nga burime të shumta mbi një stuhi të madhe që ndodhi në Jupiter duke filluar nga viti 2016.
Gjatë dekadave të fundit, ndërsa teknologjia e vëzhgimit hapësinor është përmirësuar, astronomët kanë studiuar stuhitë që ndodhin në planetë të tjerë. Këto studime kanë treguar se stuhitë luajnë një rol të rëndësishëm në formimin e kushteve atmosferike. Në këtë hulumtim të ri, studiuesit u përqendruan në një stuhi të madhe që filloi në Jupiter në vitin 2016 dhe vazhdoi deri në 2017.
Për të kuptuar më shumë mbi ndikimin e stuhisë në atmosferën e Jupiterit, ata morën të dhëna nga Atacama Large Millimeter/submillimeter Array, Teleskopi Hapësinor Hubble dhe nga sonda Juno, e cila ndodhej pranë planetit gjatë kohës së stuhisë.
Duke krahasuar të dhënat midis burimeve të ndryshme, studiuesit ndoqën lëvizjen e amoniakut, i cili u shty gjatë rrymave të ajrit të ftohtë nga pjesët e jashtme të atmosferës së Jupiterit drejt niveleve më të thella poshtë reve. Kjo lëvizje rezultoi në bllokimin e amoniakut në pjesët më të ulëta të atmosferës edhe pasi stuhia ishte shuar—duke lënë një “gjurmë” në atmosferë.
Ekipi krijoi një simulim për të treguar lëvizjen e komponentëve atmosferikë të stuhisë, përfshirë amoniakun. Simulimet treguan se amoniaku shtyhej poshtë reve dhe më pas ngrihej lart në atmosferë përmes rrymave të ngrohta, duke bërë që të “thahej”, siç e përshkruan ekipi.
Më pas, u formuan zona të errëta, të cilat studiuesit besojnë se ishin një përzierje e amoniakut dhe ujit që formonte topa të vegjël të ngurtë, të cilët ranë përsëri poshtë atmosferës së Jupiterit, ashtu si breshëri në Tokë, derisa avulluan.
Rezultati përfundimtar ishte krijimi i zonave me përqendrim të lartë të amoniakut në pjesët e ulëta të atmosferës, edhe pasi stuhia kishte përfunduar.
